İple Çekiyorum Beni Unuttuğunu

sokulgan olan tek yalnızlığımızdı
ah o orman kaçkını çocuksuluğumuz
obsesif durumlarla kaçtık öyle kendimizden ve kentimizden
yalnız bir yalnızlık değil
çoğul bir yağmur gibi
damlaların birbirine hiç değmediği
yeryüzüne düştüğü an kaybolmaya mahkum
aynı gözlerinin sarnıcında yitmiş yılların süprüntü
haşarı
delik deşik izleri gibi
gözleri oyulmuş bir masal kahramanı değiliz ki
kör sağır tutalım ellerimizi
nerde o kralın kızı kış saraylarının kızıl şöminesi
gömleğinin cebinde unuttuğun tek cigara kadar yalnızlık
içilmemiş ısınmamış içi aşka dönüşüp erimemiş kıvılcımlı yaldızlı
havai fişekler patlar göğsümde yaşanılmamış romanlar umutsuzluğunda
göğsümde deniz tuzu yanığı
bir koya gizlenmiş balıkçı hüznü yalnızlık
sen ömrünü masaya yatırdığında inat yalnızlıklar çiziktirirsin aval aval hayırdır inşallahlara gebe
ben koleksiyonunu yaptığım sensizliğin biçimlerini atarım önüne hal hatır sormaların malumu
bir fincan kahvenin hatırı kırk yıl olurmuş
köpürttüğüm demlerim boşluğumu arttıran hilal renkli kraterler yarattı gözlerimin yarık nüanslarında
aşkımın yeryüzünde kıyamet çatlaklarıdır yalnızlık mor kabuslu
beni unuttuğun yerden ben başlıyorum yalnızlığımın günlerini saymaya
iple çekiyorum beni unuttuğunu anımsamanı bensiz