İp Üstünde Şiiri - Neşe Yaşın

-I-
Yaralı kuşum
küllerinden doğmuş Ankam
kara bir uçurum görürdü
dünyaya baktığında
savaşın delirttiği amcalar
intihara yürürdü
düzgün adımlarla

Ölürdü
ve doğardı Anka kuşum
yeni bir kadına tutulunca
-II-
Şiir köyünün delisiydi en sonunda
teneke çalardı
yıpranmış dizelerinizin peşisıra
çırılçıplak dönerdi
kutsal mekanlarınızda
(şehitler dirilip
ağlardı bir de
gençlik fotoğraflarına)
-III-
Aşk oyununda düşüp
berelenince dizlerim
Öperdi

Onu severdim
başa çıkamadığım birşeydi bu
şu kadın kılığında

-IV-
Sesi
yaralı bir flüt gibi ağlarken
ölümle yaptığı o çılgın dansta
otostopla bindiğimiz bir kamyondu aşk
yaşlı sürücü anlatırken dokunaklı öyküleri
son sürat giderdik karanlığa
herkes avunurdu kendi rüyasında

-V-
Korkuyorum itiraf etmeye ama
bir deprem şiddetinde tutuldum ona
sonsuza dek sakatlayarak kendimi

Onu öylece seyretmek de yeterdi ya
ağzını açsa bir şiir açardı
ateş yakardı dokununca

-VI-
Dize yüklü gözleri
fısıldayan ormanları rüzgarların
haylaz dalgaları saçların

Aşk cambazıydı o
ip üstünde fütursuz

-VII-
Geçtiği yerlerde yatardı
çıplak kadın ölüleri
herkes kötü bir ün verirdi ona
ondaki iyiliğin gizini
şiir ve ben bilirdik yalnızca.

DÜŞ
Üşümüş bir ruh
peşinde ateşin
kendi kulesinde
hapsedilmiş kadın
sorular ve bilmeceler içinde
yüzüne bakar bütün yolcuların

Kendindir kendinin görünmediği tek yer
yanılgısında yalancı aynaların

Başka bir şehre değil
başka bir insana gitmek
belki böylece yaşanacak bu düş
ve böylece ölecek