İp Kül Sen Ve Ben Şiiri - Talha Bozdemir

Evimde ki koca karı ağırlığında ki perdeler,
Artık bir cenaze örtüsünden ibaret.
Güneş bile korkup saklanıyor.
Karanlıkta ölmek daha güzel.

Biliyormusun ?
Dün gece sigaramın dumanında saçlarını aradım.
Küllerle yan yana yatan dudak izlerin,
Ve izlere bir buse konduran ben.

Dolapta ben gibi çürümeyi bekleyen elmalar.
Her biri senin unuttuğun günler.
Oysa ben elma sevmem.
Bir seni bir yaşamayı bir de şişeyi birayı...

Dün gece uzun uzun raylarda yürüdüm.
Çıplak ayaklarım buz gibi demire bastıkça;
İntiharın sesini çıkardı.
Tren gelmedi, sen gelmedin.
Bilmiyorum herşey çok garip.
Bir intihar mektubu yazsam nasıl yazardım acaba.
Yazamazsam da sen ıslak saçlarınla oku bunu.
Ve de ki o bana rağmen beni çok sevdi.

Su bardağında boğulmak ister mi insan?
İstedim.
Çünkü deniz bana fazla büyük.
Adın kadar kısa soyadın kadar büyük.
Yokluğun kadar da derin bir boğuluş istedim.

Bileklerimde kendi ellerimle oluşturduğum kesikler,
Alfabenin harfleri gibi yayıldı tüm vücuduma.
Her harf senin adın,
Her kelime benim kanım.
Adımı sana sardım, üstüne 3 kurşun sıktım.

Bir kedi miyavlıyor dışarda.
Ben ipte sallanıyorum içerde.
Bilirim sen kedileri çok seversin.
Bende seni çok severim.

Bilirsin ben kalemimi sadece senin için oynattım.
Hala da bu aynı devam ediyor.
Mürekkep değil kan akıyor artık,
Tek fark bu.
Ben yazıyorum defter susuyor.
Topraktan bir avuç alacağım, seni sadece seni hatırlayacağım.
Ve işte sona yaklaşıyoruz yavaş yavaş.
Bileklerimde senin ismin.
Boğazımda ipten yapılmış bir salıncak.
Toprak bile hazır bekliyor adımı.
Zaman doluyor ve ben artık kendime bile yabancı;
Bir mezar taşıyım.