İntihar Şiiri - Kamil Korgan

Kıyı,
Kıyı boyu yalnızlık,
Ve elleri cebinde umutsuz bekleyişler.
Bu kıyıdan duyulmaz yeşil dalgaların sesi,
Ölümün lahuti musikisi duyulur boşluktan…
Evet, boşluktan, uçurumun ağzından;
Eski, yeni bedenlerin sevdalı türküleri dökülür
Keskin taşların sivri uçlarından…
Berivan çiçeklerinin değil,
Kanın kokusudur içine çektiğin esinti.
Dokun bir gözlerinle, korkma eğil,
Parçalanmış ruhların arasından tanı bu yıkık kenti.
Yankılarına takılır düşlerin,
Oturup dinlersin o büyüleyici dokunuşları
Ve yıkık kentin açık ellerine düşmek istersin ansızın.
Ellerin cebinden çıkmak istemez,
Seversin küçücük adımlarla kıyıda gezinmeyi.
Her şey doğal, bir sanat eseri kadar nü…
Dikilip karşısına, cesaretle,
Çırpınan cesedine unutulmaz sahneler yaşatırsın;
O an her şey, hayaline bir adım yakın veya uzaktır.
Düşünsene bir; kadim bir din kadar canlı kalacaksın
O sivrilmiş uçların zirvelerinde
Ve sevdiğin gelip ağıtlar yakacak kül renginde.
Üzülmeyeceksin, dokunamadığın gözler
Titreyecek üstüne,
Ve bilineceksin damla damla, parça parça…
Olasılıklar, tartışılmazdır artık,
Yıkılmıştır felsefesi bilmem nelerin,
İroni vardır bundan böyle her fırça darbesinde hayata.
Ölüm… Ne ararsan var bu sandukanın sırlı yüreğinde.
Anlamların hepsi o kentin altın anahtarını çevirmekte;
Esintiye kulak gerip bir adımı feda etmekte…
Gerisi severek düşmektir bülbül sesli boşluğa,
Düşüp de acı çekmemektir sonsuza değin…
Kıyı, her yer ölüme bir kıyı,
Sonu,
Seyir defterine son bir not düşmek kadar acı.
Kim okursa okusun, mecburiyeti anlatır her satırı,
Ayrıntılarda bulursun sevdanın duraksız çırpınışlarını,
Ellerin üşür; cebine sığınır,
Aynı yüreğin, gözlere sığındığı gibi…
Kalemini kırarsın yaşamın ve bir yankı da
Sen eklersin o musikiye…
Boydan boya yalnızlık ve intizar,
Çıkış yok, arkası karanlık çünkü sevda yok,
Sevdiğin yok… Yankı büyümüştür uçurumun ellerince,
Harf harf konuşur, o da üşümüştür: İ-N-T-İ-H-A-R…
Bitiş mi başlangıç mı; ilk mi son mu bilmem bu ama
Berivanlar üşürken,
Önemsizdir uçurumun kenarındaki bahar…