İntibâ Şiiri - Beyza Alioğlu

Hıçkırıklara boğuluyor susuşlarım,
Terkediyorum terkedilmişliğimi,
Meyilliyim;
Göz pınarlarımı feryad figân sermeye.

Saçlarımdan dökülüyor ayrılığın telleri,
Sessiz sedasız duâlarımın sonuna iliştirdiğim kanlı buselerden dönüyorum,
Girdabındayım nefretin,
Dokunma!
Düştü düşecek bu intibâ.

Cevap vermiyor yarım kalan cümleler,
Serpilmiş ekmek kırıntılarını bulamıyorken kuşlar,
İçimde kanamaya yüz tutmuş nice isyan var.
Gelme!
Daha bitmedi bendeki bu çile.

Say ki;
Ben uğramadım bu diyarlara,
Örtmedim derin kapılı hanları bakışlarımla,
Sarmadım geceye katran karışan yakamozları
Tecellisi de yok dilime varan lügâtların.

Yan çiziyor ömrümün yaralı bacakları,
Ruhumda hüzün diye kıvranan çocuksu heyecanlarımla,
Devamı olmayacak bir yolun,
Köşe başına gelmeden burkuluyor umutlarım.

Alemde bir rüyâ gibi derin bir boşluk hissi,
Savrulan sözlerimden yüzüme çarpanlar oluyor,
İnciniyor kalemin ucu...
Ahrâz yanı akıyor duâların, dudaklarıma.
Bir tebessümlük amîn sıcaklığıyla uğurluyorum
Gizlenmiş ümitlerimi.