İnsicam Şiiri - İlyas Kaplan

alevleri en hücra köşelerini sürekli yakar durur
işkencenin en beterine aralıksız maruzum
sonra yanıp tutuşurum aşkın katmanlarında

sinem darmadağınık ,çilesi derbederlik
her bir vadiye yayılmış perişan düşüncelerim
yalnızlığa giden her kapı benden açılır
daha elim kahırlara ,daha vahim marazlara
sussam olmaz,
konuşsam olmaz

kavuşamadığım sürece özlemlerim durulmaz
gönlüm müsterih ,haz içinde, neşe içinde
kul köle olurum büyüleyici duygularına
bana en müstesna armağanı verirler

onunla nefes alırım ,onunla yürürüm ,onunla yaşarım
işiten kulağım , gören gözüm , tutan elim, yürüyen ayağım o
tüm sinemi ele geçirmiş
kalbim de ona eriyip döker tüm sevgi lezzetlerini

ruhum dizginlerini eline almış ,
saltanat kurmuş gönlümün üstünde
işittiğimde ,sevgiyle işitir,
gördüğümde sevgiyle görür,
dokunduğumda sevgiyle dokunurum

işin garibi ben aşka özlem duyarım
oysa aşk hep benim kalbimde
gözlerim arar aşkı, halbuki o göz bebeğimde
kalbimin özlemi daima aşk,
oysa o sinemde çarpar durur

bazen sevgi öylesine yer eder ki bende kendimden de yakın
kendimi unutur, aşkı unutamam
onu zihnimden silmek isterim amma
meret her gece boyunca gözüm de tüter

çekip git desem kalbim beni doğrulamaz
çünkü kalbimle bir sırdaş gibidir
hiç bitmedi aşkım ,hep yanımda desem
bu kez gözüm diyecek evet diye
sözüm diyecek doğru
şairsin sen

redfer