İnsanlıktan UTANIRIM Şiiri - Ramazan Kılıç

Zıkkım olsun yedikleri,
Medeni imiş ettikleri,
Tek, dünyalık sevdikleri,
İnsanlıktan utanırım.

Dur diyecek dil nerede?
Tomurcuklar güller yerde,
Çare arıyorlar şerde,
İnsanlıksa utanırım.

Paslanmış bak imanımız,
Duracak yok limanımız,
Yuh bize nasıl insanız?
İnsanlıktan utanırım.

Yavruları öldürürler,
Ocakları söndürürler,
Yamyam bunlar insan yerler,
İnsanız ya utanırım.

Durmuyor bak gör reziller,
Seyreder başlar, vezirler,
Elbette nefse esirler,
Ben kulluktan utanırım.

Şer oldular adım, adım,
Ne tuz kaldı ne de tadım,
Benim Ümmet gerçek adım,
Çaresizim utanırım.

Gözümüzde yaş kurumuş,
Merhamet, vicdan çürümüş,
Gözümüzü hırs bürümüş,
Ben kendimden utanırım.

Bilir misin nedir günah?
Girer ona kralı, şah,
Beni yapsalar padişah,
İnsanlıktan utanırım.

Yıkar bizi neme gerek,
Kandırır iblis gülerek,
Şehit ölmez can vererek,
Ben kulum ya utanırım.

Böyle midir, medeniyet?
Bu ne zulüm, bu ne niyet?
Böyle çağda, bu vaziyet,
İnsanım ya utanırım.

Kin doldurmuş yüreğini,
Sarsar dünya direğini,
Allah yapsın gereğini,
İnsanlıktan utanırım.

Ramazanım dünya yalan,
Er ya da geç, var mı kalan?
İblis bizi bizden çalan,
İman noksan utanırım.

16 11 2012