İnsanlık Türküsüdür Benim Dediğim

Ölümü duyunca saklanır köşe bucak.
Vicdanı atmış kimseye açmaz kucak.
Doğruluk yok dürüstlük firari ve kaçak.
Helal haram demiyor, yutuyor bak alçak.

Ümmet-i Muhammed'e yok bir faidesi.
Hepten yıkılıp gitmiş töresi ve kaidesi.
Tunç heykelden yapılı bir kibir abidesi.
Doymak bilmiyor ki çöp yığını midesi.

Ele verir talkımı kendi yutar salkımı.
Özünü bey sanır giyince tuval takımı.
Modayı takip eder bilir her yeni akımı.
Sanırsın güneşi o batırır her gün batımı.

Allah peygamber lafzı dilinden düşmez.
Elinde olsa melek-ül mevte can vermez.
Zengini sever fakire bir kuru sofra sermez.
Yaralı bir gönlü onaralım desen gelmez.

Aldatmak olmuş hayatının tek sermayesi.
Yaptığı ameller hepten bir riya emaresi.
Ne davası var ne de bir değerler manzumesi.
Kendisini sanır erkekliğin şah-ı merdanesi.

Riyakar kullar elinden bıktım usandım.
Herkesi kendim gibi düşünür sandım.
Bir acayip uykudan silkelenip uyandım.
Senelerce hep boş yere yandım ha yandım.

Ölsem dahi hep hakkı söyler, hakkı yazarım.
Kimseyi horlamam köpeğe dahi saygı duyarım.
Köpekleşmiş insan görünce Allah der azarım.
Bir İnsanlık türküsüdür benim dediğim.