Kırılan Kalemin Gölgesinde

Mahkeme salonuna girerken
“Kahrolsun Faşizm, Tek Yol Devrim!” diye haykırdık.
Biz üç kişiydik.
Ve üçümüz de ölüme mahkûm edildik.
Ama korkuyu kabul etmeyen
üç yüz— üç yürek— üç haykırıştık biz.

"İdamına hükmedildi" diyerek kalemi kırdı hâkim.
O an salonda bir şey daha kırıldı:
Annemin kalbi.
Cansever yığıldı yere — kalbi durmuştu bir anlığına,
O gün bir parçası eksildi annemin,
ve bir daha hiç tamamlanamadı.

Adalet dedikleri şey,
bir annenin kalbiyle birlikte sustu o gün.

Duvarlar soğuk, gözler serin,
ama içimde hâlâ yanıyordu o ilk yangın.
Sözcükler sızıyordu parmaklarımdan.
Yazdım...
Ben ilk şiirimi orada yazdım:
Kurşun yememiş ama kurşun gibi ağır dizelerle.

İdam kararının altına
bir de kendi imzamı attım sessizce:
"Kahrolsun Faşizm, Yaşasın Mücadelemiz"

Asla susturamayacaklardı beni
Çünkü ben konuşmaya
tam da o gün başlamıştım.