İnsanlık Ölüyor Şiiri - Nilüfer Albayrak

Her şey önce insanda başladı
Sonra kendimizde bitti
Bütün tebessümler saklı sandığa gömüldü
Bütün samimiyetsizler yarışa girdi
İnsanlık işte orada öldü.

Bu arşı âlem aslında koca bir cennet
Ama insanlar onu etti cehennem illet
Sonra insan cehennem gibi yandı
Yanarken de etrafını yaktı
İşte orada insanda bitti.

Gayrimeşru çocuk onlardan
Daha namuslu oldu
Elleri değil ama yürekleri katil olanlar
Müebbet hayatı seçmeyi tercih etti
İnsanlık bir daha öldü.

Ama hiç düşünmediler
Bu kâinatın neden kuluyuz diye
Hep en iyisini aradılar
Oysa mal da mülkte Allah'ın değil mi?
İnsan da değil mi?
Kiminin egosu, kiminin hasedi bitmedi
Kiminde ise ne zalimliği ne hainliği
Herkes almış bir yol gidiyor
Ve nedense herkesin evladı kendine özel
İşte yine insanlık orada ölüyor.

Değil mi insan bu kâinata tek kendi için doğuyor
Değil mi günahı da sevabı da bir tek kendisine
Neyin baskını bu neyin telaşı sarıyor
Kim neden koşuyor
Neden kayboluyor
Şimdi herkeste bir yarış
Sanki pistte rakiplerini kovalıyor
Ve seyircileri de tezerruat yapıyor
Kaybeden çığlık atıyor
Kazanan da atıyor.
Oysa değil mi insan sonsuzluğa yarış etmesi
Onun için çabalaması, gayreti
Hani inanç, hani bakilik vuslatı
Ve hepsi bir anda yalan oluyor
Şeytan bile insandan uzaklaşıyor
Yaptığı onca kötülükten utanıyor
Ve insanları ayakta alkışlıyor
Ve işte insanlık yine ölüyor.

Kim kime ne destek veriyor
Bakınız herkes takdir bekliyor
Sahte ağlamalar
Sahte isyanlar ama
Sofrasında tuzu bile eksik olmuyor
Vay diyorsun, arkasından tatlısı bile geliyor
İşte insanlık yeniden ölüyor.
Bu sözler hiç susmaz bu şiirde hiç bitmez
Kalemi insanlıkta yarım bırakıyorum ve sahneden çekiliyorum.