...............İnsanlık İkide Değil, Huz ...

Kızıl renge bürünmüş, bulutlarda akşamlar,
Duygular hüzün, hüzünde yürünen sokaklar.
Hangi efkârda bilinmez, hedefsiz adımlar,
Hangi kulaklara seslenir, hüzzam şarkılar.

Toroslardan süzülürken, ay Akdeniz yatmış,
Rengârenk bulutlardan, biri kaşını çatmış.
Şu hilal mehtabında, sevdaya selam çakmış,
İşte bu akşamlarda gönül, gönül’e akmış.

Ey zaman sen ileri ben maziye giderim,
Öyle bir hafıza kaybıdır ki, bilmeyeyim.
Üç beş damla gözyaşı gerisi hep güleyim,
Duvara yansıyan gölgelerde resmedeyim.

Güneş doğar ve batar kapkaranlık günlerde,
İnsani olan her şey künde üstüne künde.
Tamahkârlık tek gaye lafta hepsi beyhude,
İnsanlık ikide değil huzurluydu birde.

Durmuş zamanın çehresinde bir anlık tutku,
Hakikate kapandı mı gören gözün ufku.
Duyulmuyor mu asırlar öncesinin nutku,
Oysa niceler tarafından verilen muştu.

Akıl şehvetin kıskacında bu nefs derebey,
Hu çeken dervişler firarda ya/hu peyderpey.
Mihraptaki kıyamın sesi çıkmıyor epey,
Kul Esfel-i safilin’ de bodoslama dikey