Insanlik Giyabinda Kayip ve Kacak

Ne cok yalnizligi yükler tasir ki
Bir ucak dolusu gün öglen sonrasinda kis ortasi
Rüzgar gülünde olan ve olmayan yönlere bavulu hazir cantasi sirtta
Derbeder bir cenaze marsi gibi sanki daglarda meltem havasiyla
Denizlerde buz gibi hayata
Ölümüne cinnet cok beygiri süren kosumlarin
Hem yer üstünü hem yer altini valizlenmis aksesuarlarla bogup bunaltarak
Dünyayi terketme pahasina son sözü sorulan idamlklara benzer
Son bir kac seyi kapip kacmaya
Ölüsünü havada birakan
Kir lekeleri,
Ve insan giyabina kan kusan kerozin

Ocak / 22