İnsanlık Dışı Şiiri - İbrahim Yay

...uyumak zorunda mıyım diye düşündüm...
Bunu düşünmemin sebebi ise daha önceden,
Yorulmak zorunda mıyım diye sormamdı...
Ondan önce ise yine yemek yemek zorunda mıyım?
Gittikçe artan kişisel gereksizlikler kapladı...
Su içmek, yürümek, konuşmak zorunda mıyım?
En sonunda ise düşünmek zorunda mıyım?
Bunu sorduğumda, düşünmeyi düşündüm...
Nasıl bir şey olduğunu ve neden bunu bitirdiğimi?
Acı çektiğim için mi, mutlu ettiği için mi?
İnsancıl davranışlar, iyisiyle, kötüsüyle uzak kaldı.
Soyut, somut fark etmeksizin vazgeçtim...
Yine de, her şeye rağmen şurada durup da,
Yazmaktan vazgeçemedim...
Gülmekten, sevmekten... Sevilmek de ister oldum...
Sonra, sevmeye başladım.
Gezmeye, görmeye, hayran oldum bazen de...
Yemek yedim, susadığımda su içtim bile...
Neden? Nasıl? Sorular yoktu artık.
Sadece yapıyordum...
Sevildim, sövüldüm, sayıldım...
Her şeye rağmen sevenler oldu...
Her şeye rağmen sövenler oldu sağolsunlar.
Ben ise sayıldıkça, günleri sayar oldum.
Akşamları, geceleri, karanlıkları...
Karamsarlıkları, derinleri ister oldum.
Kendime yakıştırdım yine kötülükleri...
Sabahı oldu her birinin, vazgeçtim.
Pişman da oldum memnun da...
Her şeyi yaşıyordum, yaşamaz oldum...
Tek seferde anlatılacak olanı, bulamadım,
Yoluna düştüm uzattım.
Düşündüm uzattım,
Yazdım yine uzattım anlamları.
Dedim ki gösterişli, anlamlı olmadıkça ne ki?
Durdum...
Sustum...