İnsanlık Destanı Şiiri - Nazmi Şengezer

hayatı gül sandık hep, yakamızda taşıdık
koklamadan solunca, izlerinden tanıdık
kendimizi kaybettik, yaprak yaprak aradık
kokusu, feri gitti; dikenini gül sandık!

biz hep paylaşmıştık heybedeki azığı
bazen katık yaptık yürekteki acıyı
paylaştık bitsin diye; bereket buldu çoğaldı
neyi biz yanlış yaptık; azalmadı hüzünler! ?

dünden güzel olacaktı, bekliyorduk bugünler
ne yarınlar kaldı, ne kaybedilen o dünler
hayatı gül sandık hep yakamızda taşıdık
sevinç bozdu bizi, hüzünlere alıştık

felsefe yaptık derdi, kaybetmek istemedik
detlerle şerbetlenip, olgunlaştık; hep piştik
bir yandan şikayetle unutmak da istedik
aslında derdi bile hep güzelden bekledik!

gitti gelmez umutlar dünden uzak bir yere
gelecek olsa bile istemeyiz biz yine
madem sınavdayız biz, soruları bilmesek de
cevaplarız hepsini; sınavı kaybetsek de!

soran, sorulan, soru hepsi aynı kağıtta
ismimizi yazmadık unuttuk en sonuna
karıştı kağıt kalem, soru, cevap vesselam
bir küçük kopya yeter, sınavdayız biz hocam

söylenecek söz mü var görülmeyen şeylere
battı gönlümüz hep, bulandı şöhretlere
kimi ünlü oldu evlendi, kimi koca bulmaya geldi
kimi camdan sevdalara soydu bedenini
kimi sevdayı camda buldu, yok etti bedenini

hepimiz aynı tasa kaşık atan açlarız
payımızda ne varsa amuduyla yutarız
bilmeyiz kadir kıymet, hayvan gibi yaşarız
insanlık böyle bir şey kendimiz de şaşarız! ..