İnsanlık ayıbı Şiiri - Hüseyin Durmuş 3

İnsanlık ayıba alışmış belli
Bencillik ayıbı tutup öpüyor.
Yaş kemale erse kırkdokuz elli,
Farketmiyor yine ipler kopuyor.

Ne hatır ne gönül kalbe sokar mı,
Düşüp kalsa biri, dönüp bakar mı,
Şimdi aşklar bile yürek yakar mı?
Zoru gören hemen aşktan sapıyor.

Borçlar ödenmiyor, sözde durulmaz
Edep yorulur da, arsız yorulmaz
Güçlü günahından hesap sorulmaz
Alem Tanrı diye, güce tapıyor.

Bencillik yurdun da birlik mi olur?
Tertip düzen gider, kargaşa kalır
Huzur bulacak ken, belayı bulur
Bela ava çıkmış, ahmak kapıyor.

Gönül insanlıkta erdem düşlemiş
Erdemliler dahi haram dişlemiş!
Durmuşoğlum ayıp, ruha işlemiş
Ünlü, şanlı bile ayıp yapıyor.