İnsanlık ayıbı Şiiri - Mahmut Karahan

Ben sivas ta
Ali babada
Babaydım haaaaaa!

Pir sultan asılmıştı
Doğmuştu pirsultanlar
Sazım kördü
Sözüm veysel
Yandı sazım madımakta
Soyuldu nesimi
Yamyamlar insan eti yer
Şelpedir kırılan parmaklar
Hain dumansı hava
Canlar sustu katliamlarda
Söz oldu dizelerim

Asılır yanarım
Soyarlar yüzümü yüzsüzler
Gerilir vücudum
İner parmaklarım
Gezer tellerde
Hasret olur şelpe

Hasretim, gülüm, tekinim
Ben HASRET GÜLTEKİNİM

Madımakta çakalsı hava
Bir gazeteci gencecik
Yazamaz ölümünü yangınlarda
Fotoğrafçı dokunamaz denklanşöre
Karikatürist çizemez sivası
Şairin yüreğinde boğulur kelimeler
Hava ulumuş
Sevda kurtsu
Yürek yangın yeri
Tutuşan insanlar
Dönemez hakka semaha

Vahşi bir kış uykusunda dÖv let
Tutuşduk azizim
Yanan saz
Yanan söz
Yanan insan

Azizler sensiz
Alevler hoyrat
Yıllardır madımak yeşermez sivasta
Döner insan eti, ocak başında
Kültür merkezinde Azizim
Sivas insan yangını
37 canın kundaklandığı

İnsanlık ağır yaralı
Asılır pirsultan
Bir gider
Pir gelir
Saz yanar
Söz ağıt

Nereye gideyim
Asarsın yakarsın yüzersin
Karalar bağladı dumanın
İtin amanı var
Haram yemez köpeklerim

Sivas sen nesin
Ben Aziz Nesin