İnsanlığın Sonu.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Kendine acıma modu, garipseyip içselliğinde dibe vurma.
Sonrada kendini koruma iç güdüsü.
Hep haklı olduğuna inanma, dalkavuk edaları, birilerine yamanma dürtüsü.
Kendi ilkeselliğinden sonuç alamayıp, ilkesiz yollarda kahraman olma sevdası.
Belalar içinde kendini harcayıp, bir dala tutunma çabası.
Kendinde olmayana iç geçirip, ele geçirme isteği.
Arzuların büyüyüp, vicdanı yok etme durumu.
Doyumsuzlukla gelen, tamah.
Zor anlarda suçu üzerinden devredip, evrilme.
Bukelamunlaşıp, her ortamda renk değiştirme.
Kaybettikçe, lafazanlasan üslup.
Çocukça değerleri, şeytani ön görülerde harcama.
Kendi yalanlarına inanmaya başlama.
Kendini sağlama alıp, etrafı taşlama.
İç kumaşın bozulması, güvelere teslimat.
Deve misali, kendi kamburunu görmeyip, dil ile etrafı haşlama.
Sevginin bitme aşaması, şeytana tapma ayinleri.
Aileye düşmanlık, ve ihanet.
Lafazanlıkla susturma, suskun çöllere terk edip imha etme planları.
Çirkeflik, çirkeflikle gelen suç bastırma seansları.
Kendini büyük görme, gösterme çabaları.
İnsanlıktan çıkıp, içselliğinde kin biriktirip, insanlara irin kusma.
Acımasızlık, sadizm.
Canavarlaşma.
Puslu havalarda pusuya yatma, kurban arama.
İnsanlığın sonu.