İnsanlığın Aşkı Şiiri - Erkan Bozkurt

Gönül ferman dinlemiyor ki
Gönül ferman dinleseydi eğer,
Ferhat dağları deler miydi?
Mecnun çöllere düşer miydi hiç?
Kerem sazıyla yandı Aslı’ya
Çok şey söylendi aşk üstüne
Söylenmeyenlerse sadece yaşandı
Kalplerde bir hançer acısı bırakarak.
Küllendi hiç sönmeyen ateş
Belki Anka Kuşu da gelmedi
Belkıs kayıp bir alıntı şimdi dudaklarda
Çoğu zaman bir tesellidir,
olmasını istediklerimiz.
Aşkımız bitince ölüyor,
İnsanlığımız, umutlarımız.
Aşkın kapı aralığında,
Meçhule koşuyorsa
Yalnızlığını kalbine gömen her yolcu
Aşktır içinde taşıdığı,
Kuşaktan kuşağa söylenen.
Ne mitler ne de efsaneler…
Sadece aşk,
Dillerden dile,
Bize bizce yaşamayı öğreten.