İnsanlığın Afrikarası

Afrikanın boynu bükük,
narin menekşesi...

Çelimsiz ellerini koy yüreğime.
Ben okşarken mahzun gözlerindeki
yetim çocuğu,
sen dokun usulca, titreyen ellerinle
yaralı yüreğime...

Bin âh boşalsa da ciğerimden,
senin bir âhın kadar dolduramaz asumanı
Bir âhın, belki yıkabilir insanlığın başına,
kağıttan dünyasını...

Ey ana!
Cennete çocuk yetiştiren ülkenin
çilekeş anası.
Sırtında taşıdığın emaneti
teslim ederken sahibine,
yanan bağrını
hangi sular serinletebilir ki
sabır ve şükürden başka.

Sâhi,
sizin oradan nasil görünüyor halimiz?
Yoksa bizim yerimizde olmadığınıza mı
şükrediyorsunuz ara sıra

İşin utanç yanını bize bırakıp
yavaşça bırakıyor musunuz evlatlarınızı
çölün ortasına.

Sizin doyuramadığınız evlatlarınız,
bizimse bir türlü doyuramadığımız
nefislerimiz var oysa ki...

Haydi söyle!
Sen mi daha açsın
yoksa can çekişen insanlık mı?

Susuz toprağını sulasam gözyaşlarımla,
yeşerir mi umutların?

Haydi gel, tut elimi!
Beraber ağlayalım...