İnsanlığımdan Utandım

Bir gün dağlarda gezerken,
Kuru bir dere yatağındaydım.
Bir taş gördüm, konuşabilen.
Dedi ki bana:”Ey insan kardeş! ..”
Ben ne sular gördüm bir bilsen?
İçinde yengeç, kurbağa ve balık olan.
Başımdan ne sular aktı.
Bak! Şimdi kızgın güneş altındayım.
Ve her yanım nasıl çatladı? ”

Yanmış bir orman gördüm sonra.
Savaş sonu gibiydi her yer.
Kaplumbağa ve sincap ölmüş,
Yuvasız kuşlar küsmüştü hayata.
Yarısı yanmış bir ağaç,
Yere uzanmış ölüyordu.
Hemen koştum yanına.
Kısık acı dolu sesiyle,
Sanki bir şeyler fısıldadı bana.
'Ey insan kardeş! ..
Gövdemle yuva olduğum.
Yemişimle besleyip,
Dallarımla koruduğum.
Ne hayvanlar gördüm ben,
Mutlu aileleri olan.
Sıcak bir temmuz günüydü.
Birkaç insan geldi yanıma.
Hemen bir ateş yaktılar.
Ben onlara gölge olayım derken,
Onlar canımı acıttılar.'

İnsanlığımdan utandım duyduklarıma.
İki damla yaş düştü gözlerimden.
İki sarı çiçek verdi doğa.
Ve dedi ki: “Sen üzülme, sen iyisin.
Tüm bu olanlara,
Onların çocukları üzülsün.

Sevcan YILDIZ