İnsanlığımdan Utandım Şiiri - Yüksel Çelik

Huzur evindeyim dostlar
İnsanlığımdan utandım
Gördüğüm o manzarayı
İnsanlığımdan utandım

Yaşlı yaşlı ninelerim
O analardan utandım
Tesbih çeken dedelerim
Sakallarından utandım

Sığınmışlar buralara
İnsanlığımdan utandım
Dertleşirler duvarlarla
İnsanlığımdan utandım

Her birinin ayrı derdi
Dinledikçe ben utandım
Hatır sormaz çevreleri
Dediklerinden utandım

Her gördüğüm yaşlı çınar
Hürmetlerinden utandım
Hiç bir yere sığmadılar
Komşularımdan utandım

Buruşmuş eli yüzleri
Yaptıklarından utandım
Silinmez çile izleri
Gördüklerimden utandım

Sanma ki burada açlar
O hizmetlerden utandım
Sade sevgiye muhtaçlar
O insanlardan utandım

Or da huzur bulsalar da
Terk edildiler utandım
Eşi dostları olsa da
Aramazlar dan utandım

Elin kolun bağlanmasın
İnsanoğlundan utandım
Allah ım günah yazmasın
Yaradanım dan utandım

Çok zor oluyor ayrılmak
O insanlardan utandım
İçten geliyor ağlamak
O insanlardan utandım

Devlet açtı kucağını
Evlatlığım dan utandım
Kimse yıkmaz ocağını
Evlatlığım dan utandım

Her birinin anısı var
Geçmişimizden utandım
Sıkılırım ar ederim
Geleceğim den utandım

Kahrolurum düşündükçe
Söylenenlerden utandım
Sıra bize de geldikçe
Torunlarımdan utandım

Anam söylemişti bunu
Belli idi yolun sonu
Yüksel kabullenmez bunu
Ben kendimden utandım

Bilmem biz ne olacağız
Bu rüyadan geç uyandım
Bilmem nasıl öleceğiz
Yaradanım dan utandım

14 Nisan 2016
Yüksel Çelik