İnsanlığım da Şiiri - Ali Akın 2

Bulutlar araladım,uzaktan,
El yordamıyla rüyada.
Çiçekler açıyordu, kırmızı,sarı,mor,
Karanlıklarda umutları aradım,
İnanmadım,ağladım.
Yalnızlığım da.
Ben ki,sevgi dulu insandım.
En kötü anlarımda.
Bir şimşek çaktı,bir gün,
Kurtuluş diye bekledim.
Yarınlarımda.
Ben bir bahçe diktim,diye düşündüm.
Umutla bekledim.
Meyve versinler diye.
Fakat bir eylül sabahı,
Uyandığımda.
Bir kahpe el,geziyor,
Severek büyüttüğüm,
Hayalini kurduğum,
Candan sevdiğim,
Fundalığım da.
Acımadan kıyıyor,
Taptaze fidanlara,
Dallarını kırıyor,
Vicdansızca eziyor,botinlerin,
Altında.
Ben hep sevgiyle,bakardım,
Sevgiyle ağlardım.
Sevgiyle kucaklardım,
Göz yaşlarım,sel olurdu.
Ağladığımda.
Zalimleri sevmezdim.
Zulme yer yoktu.
Sevgiyle bakardım.
Kahpelere asla yer vermezdim,ben,
İnsanlığım da.

16.09.1989.