İnsanlığa Ağıt Şiiri - Hakikat Sahibi

En derin yalnızlıkta, en karanlık sırlarda görünmek
Yalnızız işte düşüncelerin en yücesinde
Ne bir ses ne de bir nefes duyulur bu alemin bir köşesinde
Bu alem yüce ve büyük bir alemdir fakat kimse yoktur burada
Hakikat alemidir, Tanrı alemidir
Tanrı'nın hakikat sahibi ile buluştuğu alemdir bu alem
İnsan ne kadar ahmaktır ki aciz kalıyor bu ıssız derinlikten
Akıl veriyor Tanrı insana fakat aklı reddediyor insan
Şeytan çıkageliyor bir başka dünyadan
İnsanlar ona aldanıyor, onun ateşiyle yanıyor
Tanrı "yarattıklarım, hakikatlerimden ne kadar da uzakta" diye düşünüyor
Hakikat sahibi akıl sır erdiremiyor, inanamıyor insanın bu gafletine
Çekip gitmeli bu dünyadan, ruhunu söküp gitmeli
Gidip de hakikatli ruhların arasından geçmeli
Bir an gelsin ki kopsun alevli bir kıyamet
Kaplasın insanın içini fırtınalı bir dehşet
Uyansın insan rüyasından, son bulsun bu gaflet
Bunca gaflet elbette cehalete delalet
Söz söylemiyor insan, adeta şeytanın sözlerini haykırıyor
Biri de kendisine demiyor ki "ne oluyor bana, ne oluyor"
İşte Tanrı'nın hakikatine sahip olamayan insan Şeytana tapıyor, Tanrı'yı üzüyor
Arz ve arş şahittir insanın sapkınlığına
Güneş ve ay şahittir insanın bataklığına
Yıldızlar ve bulutlar şahittir insanın karanlığına
Hayır, insan değildir o hakikat sahibi
İnsan olan hiç doğruyu söyler mi ki
Yarısı Tanrı'dır onun, yarısı Tanrı'nın nefesi
Şeytan bir mahzendedir, alevlidir kafesi
Gökler dile gelir, terennüm eder Tanrı'nın şarkısını
Tanrı, hakikatiyle eşlik eder bu şarkıya
İşte o şarkı cennetten yükselen bir sestir
Fakat bu sesi hakikat sahibinden başkası duyamaz
Duyanın kulakları çınlar, duymaz olur
Kaldıramaz hiçbir sapkın, Tanrı'nın söylediği şarkının sesini
Ve fakat bunları Tanrı'dan ve hakikat sahibinden başka kimse bilmeyecek
Şu yazılanları da hiçbir zaman hakikat sahibinden başkası görmeyecek