İnsanlar ve Tanrılar

Ve ürkülerin ürünü Tanrılar yokmuş
İnsanoğlu insan olmadan önce
Evrenin engin evriminde
Düşünmeyi öğrenmiş
Düşünmeyi düşünmüş
Hayal etmeyi, düşler ülkesine gitmeyi
Başlamış insanlık serüveni
uygarlık savaşımı
Kavramış çevresini ağırdan
Anlamlandırmış benliğini doğanın azameti
Evrenin sonsuz boşluğu
Zorlamış insan olmaya onu
Büyülenmiş sonsuz mavi boşluğa
Güneşin yakıcılığına Ay’a, yıldızlara
Anlam verememiş ışık yılları
Ve savaşın ortasında bulmuş kendini
Yılan çıyan yemiş sel boğmuş
Kurbanlık koyun, pilavlık iskete olmuş
Gereksinimin yaratıcılığı, üretmeyi öğretmiş
insan olma yolunda
Ateşi bulmuş
Bilememiş, neslini tüketecekmiş
Ve olanlar olmuş
Aklına gelmeyen başına gelmiş
Bulduğu ateş yakmış onu
Ve birgün düşleriyle, ürküleriyle yarattığı
Tanrıyı, cenneti, cehennemi bulmuş
Mısırlı Terzi Hermes
Bedeller ödeye ödeye
Kurduğu cennetinden kovulmuş
Toprağın ürünü insanoğlu
Gün gelmiş, gazaba gelmiş
Gökteki ölümsüzlük Tanrısı Zühal yıldızı
Ölümlü kılmış insan soyunu
Yarı Tanrı, halk kahramanı
Krallar Kıralı Gılgamış
Uğramış hışmına İştar’ın
Büyülemiş, âşık etmiş her göreni kendine
Çok canlar yakmış, ocaklar söndürmüş
Helenli Tanrıça Afrodit
Bırakmış kendini Sezar
Firavunlar ülkesi Kraliçesi
Kleopatra’nın gizemli, atlas beyazı
Kaymaktaşı gibi kaygan, parlak ve yumuşak
Sıcacık kucağına
Üşüyorum, üşüyorum
Kollarınla ört beni, demiş
Teslim olmuş, sığınmış
Zeki, fettan, çıldırtan
Efsanevi güzel Kleopatra’ya