İnsanlar tanırım çevreden hep saygı bekleyen,
Gösteriş düşkünü hep fark edilmek isteyen,
Ben buradayım yok mu beni izleyen diyen,
Emrindeki birkaç dalkavuğa hükmeden.
İnsanlar tanırım korku ve tehdit rüzgârları estiren,
Makam ve mevki ile ben oldum artık diyen,
Yoksul ve kimsesizse asla taviz vermeyen,
İtilsen düşeceksin bunu hiç düşünmeyen.
İnsanlar tanırım düz yolda yürüyemeyen,
Birkaç okul bitirmiş iki kelimeyi söyleyemeyen,
Hariçten gazel okumayı alışkanlık haline getiren,
Anlayıp dinlemeden itirazı pek seven.
İnsanlar tanırım kazancını savuran,
Üş kuruş menfaat için şerefini unutan,
Pırıltılı hayat içinde çirkeflikte yutulan,
Hep seviliyorum zannedip kendini kandıran.
İnsanlar tanırım başı hep önünde gezen,
Kendisine her zaman bir yol haritası çizen,
İçeceği ile yiyeceği hep süzgeçten geçen,
Sözleri ile davranışları hep birleyen.
Kayıt Tarihi : 6.4.2007 10:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!