İnsanlar Renkliler Şiiri - Dağlar Özügüç

Eski bir sandık beni hep heyecanlandırır.
Gecenin kör karanlığında sanki bir iz ararım
Köşede kalmış bir tozlu fotoğraf bile heveslendirir
bir gülüş bir bakış ilgimi çeker
Bırakırım kendimi sandık başında hatıralar denizine
Dalgalar nereye götürürse oraya giderim
Bazen orman da açarım gözlerimi
Süngü gibi sipsivri çam ağaçlarının dibinde
Bazen de karakışta Allahın bir deli düzünde
Sorgularım hatıraları suçlarım kendimi
Bilmiyorum neden böyle kurguladım benliğimi
Beyaz ile kara mı renklerin tekmili
Yordu beni doğru ile yanlış arasında gidiş geliş
Ya yalandır yada doğrudur her söyleyiş
Anladım ki daha canlıdır aradaki renkler
Yapacak bir şey yok;
Malesef insanlar çok renkliler