İnsanlar Neden Susar?

İnsanlar bazen kelimelerin yetmediği yerde susar. Anlatmaya çalışıp da anlaşılmadıklarında, kendilerini defalarca ifade etmelerine rağmen bir duvara çarptıklarında… Susmak, bazen en yüksek çığlıktır ama herkes duymaz.

İnsanlar yorulduklarında susar. Her defasında aynı şeyleri anlatmaktan, hissettiklerini açıklamaya çalışmaktan, kendilerini kanıtlamaktan bıktıklarında… Konuşmak çözüm olmadığında, susmak bir savunma mekanizmasına dönüşür.

İnsanlar hayal kırıklığına uğradıklarında susar. En güvendiklerinin anlamadığı, en sevdiklerinin görmezden geldiği anlarda… Bir şeyleri değiştiremeyeceklerini anladıklarında, sessizlik en güvenli liman olur.

Bazen insanlar susar çünkü artık hiçbir şeyin önemi kalmamıştır. Konuşsalar da bir şey değişmeyecektir, o yüzden kelimeleri harcamazlar. İçlerinde büyüyen sessizlik, zamana bırakılmış bir kabullenme gibidir.

Ama en tehlikeli suskunluk, içinde fırtınalar saklayanıdır. Dışarıdan sakin, içeriden yıkılmış… İşte bu yüzden, en sessiz insanlar en çok şey yaşayanlardır. Çünkü bazen en büyük acılar, en derin suskunluklarda saklıdır.