İnsanlar Kalas Şiiri - Vehbiye Yersel

Durakta ilk gelen otobüse bindim.
Daracık caddede, ancak 0n metre gittik.
Orda duran, iki kamyon tıkamıştı yolu.
Kamyonlardan birinin içi karpuz dolu.

Kamyon şoförü, karpuz satın alıyordu.
Yol açıldı, ilerledik, durak göründü.
İnmek için, kapıya doğru yaklaştım ben.
Bir kalas, beni yana itti arkamdan.

Afalladım, arabadan çabucak indim.
Kadına bir şey demedim, sineye çektim.
Allah’ım insanlar niçin bu kadar kaba,
Feveran ederler, sığdıramazsın kaba.

Ekserisi yontulmamış, kaba bir kalas.
Giyim kuşam modern, kafaları boş kafes.
Kafalar değişmeli, incelmeli insan,
Bu insanlar, sanki iki ayaklı hayvan!

Çıplaklık aldı yürüdü, modadır diye.
Sokaklar plaja döndü, modernlik diye.
Bu kadar açıklık, böyle soyunmak niye,
Parayla defileye gitmeğe gerek yok.

Çık sokağa seyret, bak neler neler var.
Bedava manken çok, göze yasak yok.
İnsanların çoğu ileriyi göremez.
Yaşıyoruz, ölüm hiç aklımıza gelmez.

19.9.1994