İnsanlar gibi şehirlerde zamanla bırakır kendini... Nerede o güzelim İtfaiye Meydanı ve onun kimi sarhoş kimi ayyaş kimi deli az biraz da akıllı tipleri? Hani nerede Ermeni ayakkabıcı Karabet Usta, çınarın dibinde ki pide fırını, Halıcı Zekinin iş yeri, Bakkal Mehmet Ali Amcamın o küçücük ama sevgi dolu sıcacık dükkanı, Pastacı Hamdi, Metin'in lokantası ''Pakaat diye bağıran tok sesi.'' Pide yaptırmaya gittiğimizde, gizli gizli ilk sigaralarımızı içtiğimiz Dağıstan Pide Kebap Salonu, nerede şimdi?
Troleybüslere binip de gençlik parkında indim mi elimde üç katlı bir sefertası ile tam önünden geçerdim o güzelim itfaiyenin. Sıra sıra kırmızı renkte itfaiye arabaları dururdu... Troleybüs, elektrikli otobüs, üstteki telleri vasıtası ile hareket ederdi, bazen de telden çıkar durur, tel takılınca yine giderdi, Ankara'nın simgesiydi adeta...
Basketbolun yeni yeni o Beyaz Gölge dizisi sayesinde popülerleştiği seneler. Atatürk Kapalı Spor Salonunda yurdumuza yeni yeni gelmiş Amerikalı Sporcular antrenman yaparken biz de onları hayranlıkla izlerdik. Bilmezdik ki kendi ülkeleri Amerika'nın ikinci üçüncü sınıf sporcuları, bir şey zannederdik onları... İlerleyen senelerde daha kalitelileri de geldi, onu da es geçmeyelim...
Yazın Bahçelievlerde ki açık hava sinemasına giderdik ailecek. Tahta sandalyelerde, üç beş kuruş verip altımıza da minder kiralar öyle seyrederdik o meşhur Hababam Sınıfını ve Ediz Hunlu Türkan Şoraylı, Cüneyt Arkınlı diğer Türk Filmlerini... Yağmur yağdığı zaman da sırılsıklam olur yine de bırakmazdık filmi, yaz yağmuru der geçerdik...
Tamamını Oku
