/insanlar diyorum/sesim/
sesim!
kendi sesim, alay ediyor benimle
oturmuşum, bir gece vakti
insanlar! diyorum, çınlayan kulağım! bir serseri
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Ne kadar çoktur anlatmaya çalıştıklarımız anlattıklarımızdan ve gene ve belki daha çoktur anlatmadıklarımız...İnsana ve kendine damla damla karışır şiir...Şiir,zamanın içinde zamanla erir ya da eritir zamanı...Çoğul sözcüklerin aslında bireysel duyguları anlattığını ve bireyselliğin aslında ne kadar çok olduğunu bilir şiir,bunu yaşama sunar...Çok severek de çıkabilir bir özne bir yolculuğa ya da hiç istemeyerek de...Aslolan yolculuğun kendidir...Şair fark eder ama şiir bunu bilir...diyerek bende bu ve benzeri düşünceler içinde serüvenler doğuran şiirinizi bir şiir sever olarak saygıyla kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta