İnsanlar ayrı hikâye aynı

Bir şeyler karaladı kadın küçük bir kâğıt parçasına.
İki parmağıyla tuttuğu sigarasını dudaklarına götürüp derin bir nefes çekti.
Sigara sönmüştü o yeni fark etti.
Yüzünü buruşturup kalktı.
Kâğıdı kitabın arasında sigarayı küllüğün kenarında bıraktı.
Rüzgârla flörtleşen perdelerin takılı olduğu pencereye doğru yürüdü.
Konsolun yanından geçerken aynada kendisine bakmayı ihmal etmedi.
Pencereyi kapattı.
Rüzgârla perdenin flörtlerine hasret ekledi.
Hasret hasrete kaldılar şimdi.

Bir şeyler homurdandı adam, homurdanmak en iyi yaptığı şeydi.
Konuşmayı denese anlaşılabilirdi.
Denemedi.
Lavaboda gırtlağını temizledi.
Çıkardığı garip seslere alışık olmayan, biri boğazlanıyor zannedebilirdi.
Ellerini saç fırçası gibi kullanıp saçlarını düzeltti.
Ama düzelmedi o düzelttim zannetti.
Bir kaç tane saç teli daha yer çekimine yenildi
Fark etmedi.

Fark etmemek en iyi yaptığı ikinci şeydi.

Kadın uyudu, adam giyindi.
Bütün bu olanlar diğer günlerden farklı değildi.

Bir tükenmiş aşk belgeseli gibi
Kadın uyurken bir şeyler karalayacak.
Adam uyanırken bir şeyler homurdanacak.
Dış ses bütün olup biteni anlatacak.

İşin garip yanı
Bu adamla kadın aynı evde değildi hatta aynı kentte bile değildi.

Demem o ki
İnsanlar ayrı
Hikâye aynı.