İnsanız Şiiri - Muzaffer Taşdemir

İnsanız ha bir dil bilelim bilmeyelim,
İnsanız yeter ki göz göze gelelim.
İnsanız kaç günümüz kaldı dert değil,
İnsanız geldiğimiz yer önemli elbette,
Gideceğimiz yer geldiğimiz kadar,
Bilmediğimiz, sevmediğimiz yer değil.
Tanımladık ta mı istedik yaratandan?
Gizemi şu âlemin bin değil, bin bir değil.
Her bilgiye bir Allah desek, her güzele bir Ah,
Bir tesbihe dönerdik, bin değil, beş yüz değil?
Yüz metreyi bulmaz fenerlerle gördüğümüz,
Seçtiğimiz karanlıklardan bir iki suret,
Ki resmin bir cenneti çizmesi kabil değil.
İnsanız, en ulu mahlûkuyuz Allah’ın,
Yaratılmışız bir yüce sevgiyle, lanet değil,
Her halimize bir süslü giysiyle bezenmiş,
Beynimizin her kılcal damarında bir haz,
İnsanız her halimizde yakarış,
Her duygumuzda bir aşk, bir neşe, bir hamd,
İnsanız bakmadan rengine, ceddine, ecrine,
Kalbine doğmak için açmışız ağuşları?
Diriltsin nice binlerce küffarı yaşarken,
İnsanız işte gönül hep diler ya zorları?
İnsanız kaldırmışız semaya kolları,
Duyun ey insanlar, okunmaktadır şimdi,
Aydınlığı taşıyan semanın ezanları,
Bülbüllerin konduğu gül dalları,
Kanaryaların ağızlarındaki kutsal besteler,
Gül dalı gibidir, süslenmiştir kubbeler,
İnsanız bir gün gül dallarından,
Süslü yerlerin altından süzülüp gideceğiz,
Süzülüp gideceğiz en sevdiklerimizin ellerinden,
Ya coşkuyla akan nehrin denizi görmesi,
Ya harareti donmuş kızıl lavların,
İsli ve ağır cehennem uluması sesleri,
Ya gül kokusu saçan nefeslerin narin ritmiyle,
Ağarmış saçların altında secdelerde nurlanmış alınlar gibi,
Arkada dövünmeyen, sevinmeyen bitmeyen ezkâr,
Kavuştuğuna da mutludurlar inan ki, yokluğun kadar.
İnsanız ha bir dil bilelim, ha bilmeyelim,
İnsanız biz bizi bilelim, bizi bilelim.