İnsanın Serencamı Şiiri - Ali Çelik 3

Dünyaya geliriz, el kadar sabi
Bilemeyiz, günah ile sevabı
Yavaş yavaş zihinlerden silinir
Yaş on beş deyince, çocuk zehabı

On sekiz yaşındır, gençliğe basış
Bazen bir göz kırpış, bazen bir bakış
Bilemezsin kıvılcımı nereden
Yüreğinde, ince ince bir yanış

Yirmisinde, delikanlı dellenir
Sevda başa gelir, gönül dillenir
Harlasa da yaksa aşkın ateşi
Gün geçtikçe, nice korlar küllenir

Yirmi beş de, buldun artık yârini
Açtın besmeleyle, dünya evini
Tasalanma her şey gider yolunda
Bulduğun eş, hayatının muini

Çoluk çocuk derken, buldun otuzu
Geçim derdi başlar, yağı ve tuzu
Bütün bunlar babalığın gereği
Hanıma çocuğa, etme buğuzu

Otuz beş de, düzen artık oturu
Bazen hanım verir, sana desturu
Dokunmasın sakın bunlar kanına
Bütün bunlar, yaşamanın düsturu

Kırkına gelince, sular durulur
Yol yarı olmuştur, gönül yorulur
Hep hatalar başkasında aranmaz
Kendi geçmişinden, hesap sorulur

Yaşlısındır artık, elli yaşında
Saçların ağarmış, aktır başında
Yılların gölgesi yüzüne vurmuş
Huzuru ararsın, can yoldaşında

Altmışa gelince, sıkıntı başlar
Gayri oturmuştur, yerine taşlar
Şeker fazla, tansiyonun yüksektir
Sana zarar verir, ani telaşlar

Yetmiş adı gibi ,her şeyin yetmiş
Bütün genç hallerin, nereye gitmiş
Kalmamış hayalin, bitmiş takatin
Doğram yenmiş, geri kalan tiritmiş

Allah(cc) ömür verdi, gördün sekseni
Yalpalarsın, saptırırsın ekseni
Ne belin doğrulur, ne de dizlerin
Artık yapamazsın, eski sükseni

Ola ki yaşadık, yaşımız doksan
Hiçbir şey tam değil, hepsi de noksan
Mutlu musun yoksa, sitemkâr mısın
Ecel zulmet değil, belki de ihsan

Zayıf bir ihtimal, yaşadık yüzü
Duyar mı kulaklar, görür mü gözü
Yaprağı sallayan, yelde yıkıldık
Artık olduk, insanların köksüzü

Bundan ötesini, kesmiyor gözüm
İlikler eridi, boşaldı özüm
Rabbim son nefeste, iman ver bize
Daha söyleyecek, kalmadı sözüm