İnsanın Macerası Şiiri - Ahmet Oğultarhan

İnsan doğar büyür nihayet ölür,
Toprağın bağrına giriverirsin.
Bir rüyadan başka nedir ki ömür,
Gerçeğe gözünü açıverirsin.

Nice siyah saçlar aka bürünür,
Kimi insan eza çeker sürünür,
Herhalde bizlere vuslat görünür,
Kur'an'a özünü veriverirsin.

Çiçek tomurcuktur bekle açılır,
Her tarafa misk gibi koku saçılır,
Çehre mahzun eller göğe açılır,
En güzel duanı yapıverirsin.

Bir zaman gelir ki nefes kısılır,
Beşer ölür beyaz kefen sarılır,
Ana bacı kardeş hepsi ayrılır,
O anlık zahmeti çekiverirsin.

Başucuna mezar taşı dikerler,
Üzerine reyhan zambak ekerler,
Öylece bırakıp geçip giderler,
Dünyaya elveda deyiverirsin.

Çekiş kavga malın çar çur edilir,
Mirasçılar gelir taksim yapılır,
Azı ağlar sana çoğu sevinir,
Oradan o hali görüverirsin.

Heybetiyle gelir Münker ve Nekir,
O anda durmuştur çalışmaz fikir,
Dünya da tesbihin neyse o zikir,
Hayıflanıp eyvah deyiverirsin.

Marufun çok ise güller serilir,
Meleklerce sana muştu verilir,
Cennette makamın hemen görünür,
Ne güzel bir ikram buluverirsin.

Münkerin çok ise seni yorarlar,
Şimşek gibi kükrer sual sorarlar,
Alnına cehennem mührü vururlar,
Yılanlı çukura düşüverirsin.

Ahmet'im nefsinin elinde köle,
En sadık dostudur ıstırap çile,
Ne söylemez vücut gelse bir dile,
O mahşer gününde şaşıverirsin.