İnsanın kalbi yorulur mu Şiiri - Suat Kayış

İnsanın Kalbi Yorulur mu

İçimde kaybolduğum çok çıkmaz sokak varmış
Seni ararken farkettim yada kaybolurken
Gittikçe derinleşen bir okyonus gibi
İnsanın kalbi yorulur mu ben yoruldum işte
Ne dermanım kaldı ne de mecalim
Ne gidecek bir yol kaldı bende
Ne de uğruna heba edebilecek bir ömür
İnsanın kalbi yorulur mu ben yoruldum işte
İçimde bir ateş var har olmuş beni yakar
Bende bir sen var içimi soğutan
Ne yazı var ne baharı ömrümün
Bak yine aklıma geldin offff offff
İnsanın kalbi yorulur mu ben yoruldum işte
Yürüdüğün her tarafa ışık oldum
Ömrümü yaktım fener oldum da
Bir sana yar olamadım
Ev oldun bana çatısı aktı sesim çıkmadı
Kar oldun çığ oldun düştün yollarıma
Ayazda kaldım dolunayı seyrederek
Sabahladım da aklına düşmedim
İnsanın kalbi yorulur mu ben yoruldum işte
Ben sen oldum da seni bende bulamadım
Kaybolmak istiyorum diyordun ya
Sen yokken ben zaten kaybolmuştum çoktan
Ardıma baktığımda koskocaman bir yalnızlık
Harabe Virane yıkılmış bir ev gibi
İçerisi buz gibi dokunmaya kıyamadığım el gibi herkese ev bana sokak gibi
Söylesene insanın kalbi yorulur mu ben yoruldum işte
Kabul ettim öylede olmuyor böyle de olmuyor
Kırık testi hiç su tutar mı denizdeki yosunlar hiç güneye bakar mı
Sevdası gözlerine düşmeyen yare
Kalp doktoru çağırsan fayda eder mi
Terk edilmiş ormanlar misali meçhule gidiyorum artık
Kimin aklına düşersem kimin yolu benden gecerse misafir artık gönlümde
Vazgecmek de sevdaya dahil değil miydi
İnsanın kalbi yorulur mu ben yoruldum
Yabancı olduğum şehir gibi kayboldum işte...