İnsanın Doğrusu Şiiri - İlhan Sağ

Nedir ki bir insanın en samimi olduğu an
Nasıl anlatayım; yalan söylemediğinden emin olduğun
Sözlerin dilinden değil de ruhundan geldiğini hissettiğin..
Nedir ki, ne zamandır ki bir insanı kendi yapan o an..

Bir dostuna karşı hani, bazen sıcacık bir şeyler akar içinden
Aynı anadan doğmasan da ötesinde bir duygu gibidir hani..

Cennete rastlarsın bazen yer yüzünde, kanar gözlerin manzaranın güzelliğine
Ama zihnin içine çeker seni, uçuyor gibi süzülürsün içerisinde..

Bir tanıdık gelir bir gün, bir meyve çıkartır heybesinden tat diye
Hiç bilmediğin bir lezzet süzülür dudaklarının kenarından
Dilinle damağının arasından kayarken sıkıştırıp tutmak istersin
Dünya durmuştur sanki ve sadece bir meyve bir sen..

Gökyüzünü seyirdeyken seyir halindesindir hafif bir kalabalığın içinde
Nabzın hızlanmaya başlar, ruhunu bir şey sarar, ne oluyor derken
Farkına vararsın bedenini sarmalayan o kokunun senden uzaklaştığını hissettiğinde..

Gözlerine kilitlendiğinde saf sevginin,
Yetersiz geleceğini bilirsin
Diline düşecek olan en güzel kelimelerinin,
Takatin bile yoktur, diyemezsin bitmesin..

Ellerini seyredersin bir an, çaresizliğini ellerinde ararsın,
Kaybedecek hiç bir şeyin kalmadığını anladığında, ucundayken bazı kararların,
Titreyen teninin, zangırdayan bedeninin endişesinin ardından,
Bir huzura bırakır seni bedenin, ardındaki ömrün boyunca
Böyle bir tebessüm konmamıştı hiç dudaklarına..
Kararını verdiğinde cesetinden çekip gitmenin,
En zor kısmını halletmişsindir bile..

Hangi anda bir insan gerçekten samimi olur,
Hangi anda bir insanın nefesinden dağılan sözler
Gözlerinden saçılan seyirler..
Hangisinde inanmalı bir insana..
Ne zaman sevmeli insan..
Kaybetmeden sevgisini..