İnsanım Şiiri - Nebiye Toprak

boncuk boncuk ter dökerek
saçların arasından
gün yorgunu zamanın
yoksulluğunu
özlemin yakıp kavurduğu
güneş yanığı teninde aynalara yansıyan
sessizliğin çıldırtan suskunluğuna
kaçıncı kez isyan
kaçıncı kez
derin uykuya dalmış hastanın
çaresizliği içinde kıvranarak
yıllar yılları kovalarken
umutlarını yüklediğin gökyüzüne bak
yaşama sevincin,
insan sevgin,
barış türkülerin
ağırlaşarak çöktü
şah damarının üstüne
özlemin kokusu
çirkefin zifiri karanlığı
kaçıncı kez kaçıp gitmek istedin
kaçıncı kez direndin dişlerini sıkarak
en olgun çağında yaşının
boşverişlere dalmadın ki
bana ne demeden, tükenmedin
daha kaç bahar, kaç yaz geçer?
umarsız ... mış gibi yaşamlar
masalsı öyküler söyler
yalan yalan üstüne
oysa gerçek haykıracak yüzüne
duvarlar yıkılarak üstüne
hani nerde özgürlüğün?
, hani nerde'insanım' nerde?

14.08.18 Çanakkale /ntoprak