İnsanı Yaşatmak İnsana Düşer

Kimi damını örten çatının kıymetinden habersiz
Kimi dört duvar arasında gökyüzüne bakar çaresiz
Kimi kaç yüreği soğuturum derdiyle egosuna mahkum gezer insan bedenlerinde
Kimi de "Bir cana kaç yürek eklesem sevinçle yaşar" derdinde
Kimi ne giysem telaşıyla vitrinlerle cebelleşir
Kimi üşüyen bedenini örtmenin kaygısıyla yorgun geceleri sabaha ulaştırır.
Sonra bir bakarsın ki;
Kimi ayaküstü sofraları bulmanın umuduyla çöp kutularına duayla bakar
Kimi de tokluk sofralarına burun kıvırıp doymayan gözüne ...
Kiminin çilesi ayağına
Kimininki yüreğine dolanır da
Dalgalarla boğuşup yüzmeyi öğrenenle
Bir kaşık suda boğulan da aynı denizin insanıyken bir anlasak ah keşke!
Bu deli çark içinde tadında yaşamak ve kucaklaşmak insana yakışırken
Çoğaltmadan ayrılıkları
Acıları süzerek
Sevince mutluluğa kol kanat açarak
Bu fani yolculuğu huzurla tamamlatmak insana düşer.