İnsandım , ve ne yediğimi bilmezdim .

Ey şiir , huzura kavuştur beni
Derinleştirme ..
Kırkı dolmuş binlerce ayrılığın yeşerticiliği
Göğsümde yassılanmış , gün ışığı aramakta.
Vedanın boğucu karanlığı kabzediyor ışıltıları
Boşluklara giren hiçbir şey etki edemez
Tepki beklenemez kalbimden
Soğuk mu esiyor ama nereye?
Kalbimden kimin kalbine

Bileklerimde son anda virajdan dönmüş bıçaklar,
Yaşama yeni bir şans ve on yıl yaşlanmış ruh.
Ağaçlardır bin sözün
tek bir göbek deliğinde düğümlenişi.
Ağaçlardır hem büyüyen hem de yaşlanan
Bitmeyen büyümeleri , yaşlanmaları olan.
Büyümek, büyümek ki ne sancılıdır
Kabukları yarıktır ağaçların , sancısından.

Bakiler, manileri sözlerle besler
Maniler ölür mü?
Yolda, ayakları kırık çocukların iskeleti olur.
Bir vakit aydınlanma çağları iken,
bir vakit geçmişin yankıları olan fosillere bürünür.
Güneş düşüncelerime yansırken
Yaşlarını hesapladığım binlerce fosil
Ve patlattığım sessiz sözler ,izin verin
Akıp gideyim ,huzura!
Derinleşmesin!

Ey ,o ücrâ köşelerde dolaşan dostum
Derinleştirme
Enderdir devrimlerini ateşleyen gözler.
Kapılma ,kulaklarını aç insanlara
ne de olsa insansın
sürgitler arasında gidip gelen ama
saçları bir dişlide olan insan.

.....
....
.
.
.
İnsandım,
Ve ne yediğini bilmezdim insanların