İnsandan Kaçıyor Şiiri - Mehmet Ay 2

Çabam boşuna, dilim söylemiyor,
Kelimeler çok da yavan kalıyor,
Çok ama çok, uğraştım hiç olmuyor,
Kelime anlamsız, tatsız oluyor.!

Gözlerim yaşlarla, bakar yüzüme,
Düşündüm anlam yok nice sözüme,
Yürekte kaynayan, yanan közüme,
Külümde duman yok, yangı salıyor.!

Kırk yılın başında, yürek çağladı,
Hazanlı bahçemin, gülü ağladı,
Sevda söze vurdu, yürek gaykıldı,
Özlemler çoğaldı, hasret ağlıyor.!

İçimde isyan var, söylemez dilim,
Tadım da kalmadı, cehennem yerim,
Ben kimi özlerim, böyledir halım,
Yanılgı beynim de, beni yeriyor,

Uykularım gitti geceler sürgün,
Düşlerim kalmadı, hayallar üzgün,
Yoruldum usandım, yaşam da kırgın,
Emekler tükendi, boşa gidiyor.!

Geçtigim yollar da, neleri gördüm,
Günleri tedirgin, havayı soldum,
Nereye gitsem de, kendimi yerdim,
Yollarım üşüdü, donup kalıyor.!

Yükü de ağırdı, aşk denen şeyin,
Anadan doğmadan, hasretti yerin,
Hesabım şaşırdım, sevdanın kimin,
İnsanlar kılları, kırka yarıyor.!

Bina mı yapmıştım, temeli aksak,
Kimseye inanmam, yüregim tutsak,
Miadı hükümran, olması yasak,
Kendin beğenen, insandan kaçıyor.!

27.09.25 / Saat 10,06
MİADI (Mehmet AY)