İnsana İnan... Şiiri - Melih Coşkun

Kardeşim benim,
Karşı kıyının güleç yüzlü asi çocuğu
Daha bir seviyorum ezgilerini bu günlerde, haber bültenlerinde adın ne zaman geçse daha bir ışıltılı bakıyor gözlerim...
Biliyor musun ne türlü anlatmışlardı seni bana, çatal dillerinden ölümcül bir zehri akıtırcasına damarlarımıza ve tahmin edebiliyorum ne türlü anlatmışlardı beni sana..
Oysa kalbimle tanıdım seni, hani 90 yıl önce kendi ülkende anadolu işgaline karşı direndiğin gün...
Kalbimle tanıdım seni, kapkaranlık bir İstanbul gününde kalabalık bir caddede bildiri dağıtırken, daha önce hiç tanımadığın halde, kırk yıldır görmediğin bir dosta sarılır gibi “yoldaşım” diyerek bana sarıldığın gün...
Kardeşim benim,
Dillerimiz farklı olsada aynı türküyü söylüyor yüreklerimiz... aynı hınçla sıkıyoruz dişlerimizi, dünyanın öbür ucunda yapılan haksızlıklara...
büsbütün aynıyken düşlerimiz, gülüşlerimiz... uçsuz bucaksız kaldırımlarda karanlıklara meydan okuyan ayak izlerimiz... kim söyleyebilir ki seninle yabancı olduğumuzu...
herşeye rağmen insana inan kardeşim..1945’lerde faşizmin köpek dişlerini dünyanın bağrından söküp atan insana, Paris’te dövüşenlere ve Kızıldere’de düşenlere, yerin yüzlerce kat altından altından güneşi çıkartan maden işçilerine, “61 yazı ortalarında Küba’nın gözlerindeki çocuksu sevince” bir kıvılcımlık yol var önümüzde, sadece bir kıvılcımlık zaman... iner bütün şalterler birgün ve kalkar yeniden bütün insanlık adına, sevinçle... Atina’da, İstanbul’da ve bütün bir dünyada...