İnsana Dair Şiiri - Memet Karabalık

Var oluşun dayanılmaz hafifliğinde
Ayın altına serpilmiş nice fay hattını kırdık
Ressamlara malzeme olamamış nice tepede at koşturduk
Lakırdılarımıza meze olmamış nice şehirlerden kız kaçırdık

Akşamlar hiç yaşlanmadı ama dünya kaç âlemi gömdü ömrü hayatına
Yaşamak, en başından beri tek solukluk su altı maceramız
Oysa hayata dair söylediklerimiz, hayata dair bilmediklerimizden başkası değil
Kısa kısa ömürler içinde uzun uzun cümleler harcadık
Aklımızın tüm odaları boşken, bize ayrılan sahanlıkta anlam aradık
Resullerin tümünden medet umarken, tekine bile bağlanmadık
Aynı nebiye iman eden insanlar olarak kendimizi kendimizle telef ettik
Sahip olduğumuz tüm elçilere kıymak gibi bir hödüklük içinde putlarımıza sarıldık
İçine düştüğümüz dünya cennetinin tüm cehennemlerini yaşadık
Nedamet çektiğimiz her anın ardından vicdanlarımızın derin kuyularına bir kız çocuğu daha gömdük
Dost bildiklerimizin düşman mekânlarında rahat uykular çektik
Aynı yastığa baş koyduklarımıza ihaneti resmettik
Ayrı silahlarla aynı kardeşleri birbirine vurdurduk; vurdurdukça cümbüşe gömüldük
Reklâm panolarına yaftaladığımız hiçbir malı kullanmadık
Azgın şehirleri bir bir imar ettik; azgın adamları azgın kadınlara saldık
Nesimi’den sonra her köşe başını kudurgan bir adamın azgınlığına tapuladık
Mehdi’yi bekledik tarihin tüm zamanlarında, İsa’yı kendi ellerimizle çiviledik
Zılgıt zılgıt özgürlük türküleri eşliğinde, en çocuklarımızın kanına girdik
Giydirilmemiş umutlara sahip her babanın kafasını, çocuklarına hediye ettik
Enkaz altında inleyenlerin üzerinde yürümeyi iyilik bildik
Recm edilen her kadının arkasından bir cehennem kuyusu daha verildi ellerimize
Çaputa bile sarılmadan gömülenlerin ardından çamura bulanmış yüreklerimiz kaldı
Ekmeksiz her sofranın önünden ekşiterek suratlarımızı, altınlarımızı pisliğe bandırarak yedik
Kitap dolusu umutları satmışlığımızla, umuda inanan tüm çocukların gözlerini mimledik
Yalvar yakar edindiğimiz koltuklarda hiçbir yakarışı duymadı kulaklarımız
Aşina olamadığımız her fikri kötü, sahibini düşman bildik
Vekâletini aldığımız her çocuğun malını yedik, velayetsiz çocuklara kapkaç öğrettik
Asma bahçelerinde eğleşmek isteyen tüm sevgililerin sevdalarını çaldık
Rüştümüzü ispat için her seferinde bir kafa kırdık
Denizlerin altından yol geçirmeyi bildik de, deryalara salamadık gönüllerimizi
Irmaklarımızın tutulduğu her bendin ardında köysüzlüğüne ölen ihtiyarlar bıraktık
Rahvan atları unutturan arabalarımızla kırmızı ışık ölümleri öğrendik
Yağmurun vurduğu her toprak parçasına bir mazlum gömdük
Aşkın filizleneceği tüm ormanları yaktık
Nübüvvet çağlarını geride bıraktığımızdan beri her gün kıyameti yaşadık
Aldığımız her nefesin ardından sebepli sebepsiz isyan ettik nefes sahibine
Nakış nakış insan olmuş her adamı nefislerimizin çizmeleriyle ezdik
Ağa takılmış her balığı yemesek de göz doymazlığımıza sakladık
Rahim sahibi âdemoğlunu masallardan bildik, bize düşen cenabet güruhunun cinnetleridir

İnsan demek, ne demek?

Merhametli demek evvelinde, mutedil, mülayim, müşfik, fedakâr bir de
Yardımsever demek ahirinde, vicdanlı, şefik, lütufkâr, âlicenap, iyiliksever elbette
Adam demektir, kadın demektir, çocuk bazen, her zaman kuldur, her daim âdemoğludur ama
Yoksaydığımız insanlığın terkisinde merhametsiz mahlûkattan başkası değiliz
O kadar güzel anlamının içinde tekine bile sahip olamıyorsak insanlığın
Katrana bağlanmış yürekler topluluğu olarak sürüyorsak eğer dünyayı kıyametin kucağına
Tutam tutam acıyı her saat başı bombalanmış bebelerin analarına yaşatıyorsak
Umut denen şey, beline bomba bağlayıp pazaryerinde pimini çekmekse
Rezil uçakları özgürlük adına kölelerin üzerine salmaksa medeniyet
Yola yakın köylerin çocuklarına mayın sunmaksa özgürlük ateşi
Azığı az evlerin mutfaklarında dökülen bir avuç kadın gözyaşıysa milli gelirin büyümesi
Neyleyim aşka dair ayrılık şiirlerini
Aslolan, insanı insana benzetmektir
Ruhunu şeytana satmadan bir gün geçirebilmektir
Ilık ılık ağlamaktır
Merhameti çalınmış dünyanın dibine kibrit suyu dökmektir

İnsana dair ne varsa, insandan uzakta