İnsana Dair Şiiri - İsmail Uysal

İmen HEMEDİ'ye ithafen

İnsan öğretti bana sükutu, yalnızlığı
Şah eliyle mat oldum, piyonda şahı gördüm
Hem pişkin arsızlığı, hem yavuz hırsızlığı
Yüzümüze gülenin kallbindeki kiri de
Şafağın, her zulmetten kırdığı zinciri de...
Gecesinden sıyrılmış onca sabahı gördüm
İsyan eden zengini, şükreden fakiri de...
Mazlumun duasına gizlenen ahı gördüm.

Küçük bir kız çocuğu inletti asumanı
Arzı yerle bir eden derin eyvahı gördüm
Kalbiyle puta tapan diliyle Müslümanı
Yemek için yaşayan insan müsvetteleri
Ağzında salyasıyla, işgal etti her yeri
Fakirin haramında zengin mubahı gördüm
Zalimi sultan etti mazlumun alın teri
Kemikleri sızlıyor ceddin, ervahı gördüm.

Hiç ölmeyecek gibi yaşıyoruz, doyumsuz
Gözyaşıyla beslenen nice timsahı gördüm
Maskelerin örttüğü yüzler kalple uyumsuz
Kibir karabüyüdür, gece ruhlara sinen
Dürüstlük pespayedir artık dilde gezinen
Beyaz zarla örtülü kalbi siyahı gördüm
Kalbi ölmüş olana ne yapsın kuru bir ten
Yalpa yürüyenlerden kara mizahı gördüm

Küçük bir kız çocuğu inletti asumanı
Ne duyan var ne hakka sığan izahı gördüm
Kimler temizleyecek toprağa düşmüş kanı
Herkes kulluk peşinde, herkes güçlüye bende
Temiz kan arıyoruz çürümüş bir bedende
Köpek temiz, çoğunda itlik tamahı gördüm
Yordu insanlar beni yoruldum kendimden de
Kalbime huzur veren bir namazgahı gördüm

İnsan öğretti bana sükutu, yalnızlığı
Hüzne demir attığım an inşirahı gördüm
Şikayet etti çocuk Rabb'ine haksızlığı
Öfkesini umuda sarıp gülümsüyordu
Mırıldanan dudaklar içinde gizli ordu,
Adına dua denen eşsiz silahı gördüm
Sanki Taif'ti her yer... Vicdanlar susuyordu
Sanki kanlar içinde Resulullah'ı gördüm.