İnsana Dair Şiiri - Samet Nazım

Size bir hikaye anlatayım mı dostlar
Size bir hikaye anlatayım mı?
Timsah gibi ağlayın
diye değil
Kara kurdele bağlayın
diye yüreğinize
İnsana dair bir hikaye anlatacağım size.
Akşama dönünce evinize
Sofranız yılan görünsün gözünüze.
Güneş doğarken şarkta
Kaçsın uykunuz yatakta.
Bir lokma ekmek bulamayan
Ve gece açlıktan uyuyamayan
Çocuklar gelsin aklınıza

Velhasıl dostlar
Hikayemizin mevzuu
Süt gibi beyaz kuzu
Yada uzaylıların taarruzu
Falan değil.
Düpedüz yaşama dair
Dinleyelim bakalım
Nasıl anlatmış şair.

Topal yaşlı saksağan
Yuvasında ağlayan
Biricik yavrusuna
iki kurtçuk getirmiş

Kurtçuklar yedirmiş
Güzel evladım demiş:

Bu topal ayağımla
Gidip gidip gelemem
Kendi yiyeceğimi
Hep sana yediremem.

Ben artık çok yoruldum
Sana bakamaz oldum
İnanki çok düşündüm
Tek bir çıkar yol buldum

Gittim karşı komşuya
Rahat güzel bir yuva
Bereket var bolluk var
Evleri yakın suya

Versem onlara seni
Büyütüp besleseler
Doyursalar mideni
Benden de çok sevseler

Minik yavru çaresiz
Annesini dinlemiş
Gözünde bir damla yaş
Elveda anne demiş

Son bir defa sarılmış
Topal kuş yavrusuna
Evladını bırakmış
En yakın komşusuna

.....diye bitse hikaye
Hepiniz dersiniz ki:
Haydi be sen de ordan.
İnsanmı ki saksağan,
Kucağında ağlayan
Kendi öz yavrusundan
Öyle kolay vazgeçsin.

Öyleyse güzel dostlar
Bundan böyle kimseye
Yanlış söz söylemeyin.
Siz siz olun insana
Kuş beyinli demeyin.