İnsana Şiiri - Serdar Özgen

Al güller çıkaran toprak
Toz ağları ören rüzgar
Ufkuma yer açan gökyüzü
İnsan geldim, insanca yaşamaya,
Neresinden tuttum yaşamın bilmem
Kaç yüz, kaç el ve kaç son bakış...
Eskittim kederlerini.
Tütünde duman olan nefes
Yanakta aşk olan dokunuş
Utkuma tutukluk yapan çocukluk sevinci
Nasıl yaşadım şu hayatı bilmem
Kaç söz, kaç fikir ve kaç dil yarası...
Sindirdim utanmalarımı.
Sudan dalga çıkaran salınım
Ağacı ormana çeviren istenç
Olgumda sıvılaşan dyonizyak
İnsanlığa öldüm, insanca yaşama,
Neresinden dönüştüm bu kaosun bilmem
Kaç kahraman, kaç efsane ve Apollonik tanrı
Göğsümde gömüldüler
Ebedi zamanlı
Yutkundum bilincimi.