İnsan Zaman ve Ömür Şiiri - Ercan Kurban

Ömür denen ırmak durmadan akar,
Anlamaz insan nasıl geçtiğini.
Âh eder, döner bir maziye bakar,
Kuşatır ruhunu derin bir efkâr.

Zaman aynasında bakar kendine,
Bir ney gibi inler, hüzünle ağlar.
Gitmek ister, o parlak gençliğine.
İnanamaz ömrü tükettiğine.

Bir gül gibiymiş ömür denen esrar,
An gelir açar, an gelir solarmış.
İnsanda hem arzu hem de bir aşk var,
Götürür onu ta menzile kadar.

Bitmez denilen hayat bir rüyaymış,
Tik tak,tik taklarla eriyip giden,
Baki kalırım demek bir hülyaymış,
Bu dünya, cazibedar bir saraymış.

Ve hayat, şimdi gurubun koynunda,
Açılır mazinin sırlı perdesi.
Artık insan yeni hayat yolunda,
Veda zamanı gelir en sonunda...

Ercan Kurban
24 Şubat 2013 / İstanbul