İnsan Yorulunca Şiiri - Muharrem Abut

İnsan yorulunca anlatmak istemez,
Anlaşılmayı da beklemez. Yorulmuştur bir kere.
Arkasını döner, bir sigara yakar,
Tek elini cebine sokar,
Yürür ve gider ardına bile bakmadan...

İnsan yorulunca ateşin yaktığını,
Suyun boğduğunu farkeder. Ateşi, su ile boğar;
Ateşe susuz yaklaşmaz bir daha.
Ateş su ile söner der,
Köprüye yönünü döner,
Bir daha eğilip su içmez dereden, boğar diye.

İnsan yorulunca yıldızlar kaymaz.
Sokak lambaları yeter, karanlığı ışıtmaya;
Başını kaldırıp göğe ve Ay'a bakmaz,
"Ay bu gece doğdu mu ?" diye.
Önüne bakar, adımlarını dikkatli atar,
Bir daha düşmemek için...