İnsan yaşarken anlamaz yaşadığını

İnsan yaşarken anlamaz yaşadığını,
Nefes almanın mucizesini,
Görebilmenin esrarını…

İnsan yaşarken anlamaz işte,
Yaşadığı her sağlıklı günün,
Bahşedilmiş bir hediye olduğunu…

Mutsuzdur mutluluğun içinde,
Huysuzlanır her ufak derde,
Bilmez şükretmenin ümitsizliği boğduğunu…

Zor gelir yaşamak çoğu zaman,
Ölmeyi bile geçirir hatta aklından,
Unutur her insanın melekleri olduğunu…

O unutur belki, ama hatırlayan vardır,
Vade dolup, göç gelince farkına varır,
Gidince görecek, anlayacaktır yanıldığını,
Ama yaşarken insan, anlamaz yaşadığını…