İnsan ve Yaprak Şiiri - Abdullah Gençay

Küçük yeşil ve çok narindir
'Merhaba' dediğinde doğaya
Mevsimin en güzelinde gelir dünyaya
Günler geçtikçe rengi ve boyu değişir
İlgilenenler oldukça canlanır, neşelenir

O da dünyalıdır artık evrende
Başlar artık iyi ve kötü günler ard arda
Susuz ve sevgisiz kaldığında rengi solar
Eğer düzgün alırsa gıdasını dünyadan
Her gün bir tona bürünür rengi

Yaprağı günler, insanı yıllar olur kovalayan
Zaman sayacı hiç durmaz hep akar
Oysa bitmez zannettiği zaman, sayılı verilmiştir
Harcanması serbest, bir sermayedir

Yaz günü sıcağına, gecelerin ayazına
Gündüz gürültüye, gece sessizliğe
Bir çok acı ve tatlı yükle
Gelir nihayet sonbahara

Solmuştur artık renkleri ve cildi
Yorulmuştur artık bedeni
Ağır gelir poyrazlar artık ona
Tutunacak ne gücü kalır ne de umudu
Kaçamaz Saklanamaz, istemez düşmeyi

Nihayet düşer bedeni kara toprağa
Yeryüzünde ki son anlarıdır artık
Yavaş yavaş kararır bedeni
Her şey geride kalır
Dönülmemek ve Yaşanmamak üzere