İnsan ve Savaş Şiiri - Cahit Karaç

İNSAN VE SAVAŞ

Bir zamanlar,
Bizimde vardı, evimiz.
Mutlu olmasak da,
Yaşar giderdik hepimiz.
İçimizde korku yoktu.
Özgürdük hepimiz.
Başlayınca savaş,
Özgürlüğümüzü kaybettik.
İnsanlığımızı unuttuk.
Her gün ölüm bizi kovalarken,
Güneş doğup, battıkça,
Dünyamız karardı.
Kimimiz sokaklarda çarpışıp süründük.
Kimimiz denizlerde boğulup öldük.
Kimimiz açlığa, susuzluğa terk edildik.
Kimimiz bir lokma ekmeğe,
Muhtaç edilip öldük.
Kimimiz geçmişimizi,
Kimimiz kendimizi kaybedip, unutup, unutulduk.
Kimimizde yaşayıp var olmak için,
Kurtuluşu kaçmakta bulduk.
Ancak onu da başaramadık.
Her yerden kovulduk.
Sonunda kendimizi kaybedip,
İnsanlığımızı unuttuk.

09.10.2018
Cahit KARAÇ